Koen is al jarenlang trouwe bezoeker van ons Boze Wolffestival. Als Gouden Tickethouder kruipt hij in zijn pen en laat hij weten wat hij van de voorstellingen vond.
Kan jij je vinden in zijn verslag? Laat het onderaan weten in een reactie!

Donderdagavond 24 april, … net terug thuis van de eerste avond van het Boze Wolf festival … Ik heb echt een klotedag achter de rug en vraag me af of ik dit jaar wel opnieuw elke dag een stukje zou willen plegen. Mijn eerste gedacht is iets in de stijl van “lot maa grust nondedoemme!“ maar :-) … 

Eens aangekomen in het Cultureel Centrum zie ik daar uiteraard opnieuw enkele bekende smoeltjes zitten. Ik vermoed dat wij zo van die rare mensen zijn met ne stevigen hoek àf zodat wij al enkele jaren na elkaar telkens alle voorstellingen van het figuren-theater-festival willen meemaken. En gatverderrie dat ik jullie begrijp :-) … Ikke ook nen dikken hoek af en ikke ook alluus willen zien :-) … Dus daar staan we weer samen, heerlijk heimelijke handlangers in het hemelen van het heilige ‘hoe-vond-ge-het?’ … Ik heb me dus kwansuis terug aangesloten bij mijn kornuiten en ben gezwind mijn eerste voorstelling gaan bekijken!

 

LE PETIT THÉÂTRE DU MONDE, OPUS I

Vreemd, raar, niet te snappen, maar (voor MIJ dan toch) ook zeer poëtisch en ijl en dun en iel … Het verhaal in het boekje is me te ingewikkeld, maar wat ik te zien en te horen krijg rààkt me. Geen idee waarom of wat of hoe, maar ik vond het prachtig. Ik had ook de sjanse of de pech (schrappen wat niet past) om een zèèr slechtziende vriendin in te fluisteren wat er te beleven viel. Dat dwong me zelf ook om nòg intenser te kijken. Poëzie in popjes, geroeffel en gedoe om van verdieping te veranderen (slecht voor ouwe zakken zoals ik met artrose!), mega-veel respect voor de poppenspeler en voor de techniekers die dit hele universum hebben opgebouwd. Ik weet nog steeds niet waar het over gaat, maar de regisseur zei me dat dat in orde is :-) … Dankuwel Ezéquiel voor die confirmatie :-) … Ik vond het mooi en leuk en vooral, de poëzie kwam BINNEN … Dus heb ik er van kunnen genieten, en daar gaat het tenslotte om. Niet?

 

MECHANICAL GARDEN

Twee lieve dames houden ons met hun zaklampen in bedwang zodat we braaf op de zeteltjes gaan zitten waar we mògen zitten; èn dat we niet over godweetwat struikelen, want het kot is helemaal donker! Zwarte donkerheid met 1 scherm dat de ventjes laat zien die loopbandsgewijs de zinloosheid in donderen. En vervolgens worden in een rare choreografie een heel nestje absurde automatische masjientjes voorgesteld. Elk masjientje dient via een slingertje aangedreven te worden door de speelsters. En hoe lullig dit nu ook kan klinken, het is fascinerend om elk nieuw masjientje te zien ‘in gang zetten’ door de twee dames. De licht- en geluids-effectjes maken het nog wat leuker en ik krijg bijna een lachtstuip wanneer ik 5 houten hoofdjes nutteloos tegen een bakstenen muurtje zie roffelen. Opnieuw ben ik me bewust van het feit dat ik gèèn diploma Kunsthistorie kan voorleggen en dus geen stinkend-ingewikkelde uitleg kan geven over de maatschappelijke relevantie van dit werk dat dan ook in het tijdsgewrocht moet bekeken worden om de interculturele waardering te bepleiten die door de politieke en financiële wereld rondom ons zal worden beschreven als mechanisch. (Geef toe: slechte poging, nietwaar?!?)

Het was gewoonweg leuk en prettig en plezant. Meer moet dat niet zijn.

En met een hèle brede glimlach wandelde ik terug naar huis. De rest van mijn klotedag is in de afvalbak gekieperd …

Wordt (waarschijnlijk) vervolgd … en zoneen, niet.

 

Dag 2, zaterdag 25 april

THIS IS NO ANT

(Roos en Tuesday)

Twee Nederlandse dames die een verhaal vertellen. Voor mij in het begin ook moeilijk verstaanbaar: ik moest weer even wennen aan de hollandse uitspraak. Maar ik zal meteen eerlijk zijn: ik vond het maar niks. Als ik het ietwat correct begrepen heb was er het verhaal dat uit de mythologie van Somalië zou stammen over een feministische dochter van de koning die de vrouwen van haar stam leerde sterk en zelfstandig te zijn, vermengd met het verhaal over een koningin van de mierenhoop die op reis gaat en ergens een man die door het bos wandelt en wandelt en wandelt en wandelt en wandelt en wandelt … De vertelling herhaalde zich ook wat en bleef regelmatig haperen omdat er plots inderdaad een figuur of een poppetje of een kartonnen mensengrote mier bij te pas kwam. Ik kreeg het ongemakkelijke gevoel dat ik naar een eerste tryout zat te kijken waar nog wel het een en het ander aan geschaafd moest worden … Om eerlijk te zijn: het kwam bij mij hoegenààmd niet binnen.

Gelukkig dat smaken en goestingen verschillen, want een andere toeschouwer die ook elk jaar alles komt bekijken, was dol-enthousiast. Zo zien we maar weer :-) …

 

VRAAG / STUK

(Ultima Thule)

Ook deze voorstelling vond ik moeilijk als “figurentheater“ te omschrijven: een monoloog van 1 artiest/acteur/speler die een verhaal vertelt over Pa en Ma die een zoon krijgen, een echte Viktor … Zowel Pa als Ma als Viktor worstelen konstant met vragen over alles en Viktor moet zijn eigen pad gaan. En toegegeven: links en rechts is er wel eens een popje of een figuurtje dat belangrijk is.

Maar de tekst is èèn lange wervelende monoloog die, perfect getimed, mij van begin tot eind boeit en verrast en verbaast. De geluidseffecten en stemvervormingen geven het verhaal net dat ietsje meer kracht en de vertelling zelf maakte mij ook een beetje stilletjes. Vragen, het moeilijke pad gaan, loslaten, klaarstaan voor een ander, liefdesbreuk, het lange wachten, foute keuzes maken, … en vooral: goei schoenen!

Hoe 1 enkele man op een podium met wat lichten, wat geluidseffecten, een poppetje, een voile, een zaklamp, en … goei schoenen bijna anderhalf uur kan boeien en begeesteren. Wow :-) … Ook dit was tekst en taal en verhaal, maar dit kwam bij mij wèl binnen. Dankwellekens!

 

Dag 3- zondag 26 april

KIBOKO

(Le Friiix Club)

Voor het binnengaan kregen we een korte boodschap om wat uitleg te geven: “het gaat over een meisje en haar mamma die naar het station gaan en tussendoor gebeurt er vanalles“ … En zo geschiedde. De voorstelling wordt geafficheerd als gericht naar de allerkleinsten, maar enkele halstarrige huilebalkjes hadden dat blijkbaar niet gelezen en lieten dat krijsend merken. Mijn oprechte en gemeende dikke dankuwel aan de ouders die inzagen dat het geen baat had en met hun iets te luidruchtige kroost de uitgang hebben opgezocht. Respect!

En amainie dat ik betoverd werd … Ik heb als ouwe sok al enkele keren de sjanse gehad om Japan te kunnen bezoeken en er de fijnzinnigheid en culturele gepuurdheid te smaken, dus de setting was mij niet vreemd. Twee vierkante meter tatami-tafel met twee kleine shoji-paneeltjes. Twee schattige kokeshi-poppetjes, moeder en dochter dus. En èèn poppenspeler met de traditionele techniek van zwarte kleren en zwarte handschoenen en zwarte maskers … Maar wat een heerlijk stukje poëzie.

Kiboko speelt in de tuin, speelt met een hondje, hondje leert skateboarden, Kiboko leert ook skateboarden met letterlijk vallen en opstaan en dan vliegen … maar we moeten wel naar het station hoor … Er fladderen vlindertjes in de tuin, er waaien wolkjes in de lucht, parasolletjes worden in het zwerk geblazen om hun dansje te doen. De kamerschermen worden een aqarium waar de vissen in en uit springen, worden een huisje, worden een station, worden een trein … En dat alles op een magnifieke geluidsband met pràchtige muziek.

En oh ja, een keer of drie was er een mensenstem te horen die in gelijk welke taal duidelijk maakt dat mamma wil dat de dochter mee komt :-) …

Ik ben met een glimlach van hier tot Tokyo en terug (sic) naar huis geslenterd.

 

LES PETITES GEOMETRIES

(Cie Juscomama)

Twee dames in identieke kleding en met een identiek vierkant kubus-ding in plaats van een hoofd zitten - en later: staan en dansen en bewegen - op de scene. Grappig: het enige verschil in kleding is de kleur van hun T-shirt, maar dan wel assorti met de veters van hun witte sneakers :-) … De zwarte kubushoofden worden letterlijk een bord om op te tekenen en in de maat met de muziek worden de krijtjes flink gebruikt. Maar de eerst ogenschijnlijk kompleet ordeloze en lamentabele zelfverminkende krijtjestekeningen worden een beeld. Landschappen, steden, mensjes worden op de vier vierkante carré’s van de zwarte kubussen geskribbeld en met een sponsje wegveeg-water totaal omgetoverd naar een kompleet ander beeld. De tekeningen op de kubussen zijn konstant aan verandering onderhevig en een chaotisch krijt-gevecht verwordt naar een landschap, een portret, een wezen, … Mijn mateloze bewondering voor het vakmanschap van deze krijt-kunstenaars die in het blinde hun uiterlijke kubus be-griffelen zonder te zien wat ze doen. En de finale, met twee grote ogen die je aankijken, … onvergetelijk. Ik begrijp dat totale tegenstelling goed kan zijn om samen ergens te geraken … 

Ik heb er geboeid naar gekeken; ik heb genoten van de verrassende tekening-stripverhaal-uitveeg-wegveeg-emoties; en de foto in het programma-boekje is een knaller: de tegenstelling tussen geketend mens versus de vrije open natuur … Iets wat tijdens de hele voorstelling in mijn geest bleef zinderen: tegenstellingen en gelijkenissen die elkaar aanvullen. Vervullen. En zo zou ik kunnen blijven lullen …

Ik vond het mooi en boeiend.

 

LIGHTPARTICLES INC

(Gilles Polak / Monty)

 We kregen uitzonderlijk toegang tot die befaamde Zolder van het CC en mochten in het komplete donker proberen om zonder ongevallen ergens een plaatsje te vinden. Spannend :-) … En dan begon het eigenlijke niks: een lampje gaat aan. En uit. En ergens anders moet er een ander lampje geholpen worden om aan te gaan; het publiek wordt zeer intens mee genomen: we moeten een voile ophouden of een ladder vasthouden of op een stoeltje zitten of een licht-kindje lieflijk omarmen en zogen, of blazen op de lamp die moet aangaan of zelfs een een pancarte ophouden.

Alles gaat om licht en lampjes, incluis fresnel lenzen en kleurfilters, leds en natriumlampen, discoballen en spots … en het muziekje van een speeltje.

De diepere betekenis van deze voorstelling ontgaat mij kompleet en volkomen en helemààl :-) … Maar het is gewoonweg, … leuk. De interactie van de kunstenaar met zijn publiek is ook enig: met liefdevolle dwang zorgt hij ervoor dat de toeschouwers doen wat hij wil; zo’n zachte en lieve dwang met een glimlach die nooit verdwijnt terwijl we doen wat hij wil …

Leuk, raar, ik snap er geen kleurpotloden van, maar toch plezant.

 

 

MY SWEET PANTHER

(Theater Froefroe & Theater Stap)

Over deze voorstelling kan ik eigenlijk kort zijn: zeer hoge verwachtingen kompleet voor 101% vervuld … Prachtige poppen en decors en schuimrubberen dingens die multi-inzetbaar bleken te zijn. Een interessant en confronterend verhaal met een stekel voor elke normale mens. Een ietwat stoute insteek, een zotte gitarist, sùpergetalenteerde zangeressen, totaal-foute figuren van papier-maché, een scenario om “kust-mijn-dingskens“ tegen te zeggen met een wervelende finale. Staat er ‘froefroe’ - dan is ‘t altijd goe.

En ook … hoe zàlig het is om te zien dat enkele mensen met een mentale beperking zich hierin kunnen uitleven en dan ook een superverdiend applaus krijgen! Respect!

“Gewoon“ alweer een schitterende voorstelling van froefroe. Danku!

 

SHADOW OF MY BELONGING

(L’étendu-Renaud Herbin)

And now for something completely different; zo klonk het in de Monty Python filmpjes waarna een grote voet het scherm platduwde met een luid scheet-geluid. En zo voelde het voor mij … Van de redelijke klassieke en gekende Froefroe voorstelling naar iets totaal anders op enkele minuutjes. Maar wat een poëzie … 

De trage doordachte bewegingen van de poppenspeler met zijn levensgrote alter ego in een prachtige soundscape; ballet als het ware … Of misschien zware ruzie en gevechten, of anderzijds stomende sex … het minuscule kleine witte poppetje dat op verkenning gaat en zich na een verre reis bij zijn grote versie voegt, en de fladderende bisschop (of Paus?) die uiteindelijk verslagen neerdwarrelt. De prachtige voordracht en zang, èn de magistraal uitgevoerde muziek, computershit incluis, en … vooral ook de magistrale locatie van de Kapel! De galm, de Kruisweg, de preekstoel, het hoge plafond, de religieuze omgeving, de tegels, de traagheid, de zorvuldigheid: ik denk niet dat het ergens anders zò mooi had kunnen samenvallen. Dit was genieten!

Waarna ik de dag heb afgesloten in de bar van het CC met het best mogelijk gezelschap: gelijkgezinden die elkaar toelaten van mening te verschillen en daar gezapig samen een pintje over drinken …

Dag 4, 27 april

 

SHA DOIZO
(Le Friiix Club)

Opnieuw een voorstelling toegespitst op de ‘allerkleinsten’ maar wàt een mooie pöezie met twee handen! Een artiest die met enkel zijn twee handen en enkele kleine attribuutjes dik een half uur iedereen weet te boeien … Een slang kruipt rond, een ei broedt een calimerootje uit, en (wondebaarlijk!) twee spinnetjes die een dansje doen en zich aan hun rag opheffen of laten vallen. Er zijn ook nog stevig rockende champignons en een superswingende muzieknoot die door het zwerk zweeft, en al die figuurtjes komen tot leven op een wonderbaarlijk mooie soundtrack.  Pure magie! Een verhaal hoeft echt niet, en net wanneer het langdradig of vervelend ZOU kunnen gaan worden, komt er iets anders tevoorschijn. Een fladderend vlindertje, het slangetje dat even terug dada komt zeggen, calimero die weer even passeert … 

Ik ben buitengestapt met (opnieuw) pijn aan mijn kaken van het glimlachen …

 

BAENKEN
(Teater Refleksion)

Met mijn lengte van nog geen meter zestig, ben ik altijd blij als ook de “kleinere“ cultuurliefhebber bediend wordt (zie ook de voorstellingen van Le Friiix Club) en mijn komplete gebrek aan volwassen-willen-zijn werd eveneens op zijn wenken bediend bij dit woordeloos verhaal rond een bankje ergens in een park of zo. Er loopt een Grumpy Old Woman rond die haar breiwerk op het bankje en de properheid van het park als van levensbelang beschouwt en een beetje bozig de troep opkuist. Een koddig hondje vindt dat allemaal maar zozo en heft natuurlijk zijn pootje eens op - heerlijk gegniffel van de jongere toeschouwertjes. Maddam Ambetant tokkelt met haar wandelstok tegen vanalles aan om ambetant te doen, ze kan zelfs de fladderende vogeltjes of vlindertjes niet hebben … Een heertje dat zijn krant wil lezen is ook al niet welkom en wanneer er een jonge skater aan komt rijden is dat helemààl niet naar haar goesting. Het skateboard wordt gedumpt, de krant belandt in de vuilnisbak en het speelstokje van de hond is ook foetsjie. Wat een stoute ouwe Maddam Ambetant! Maar ‘s nachts krijgt die stoute maddam een knoert van een vreselijke nachtmerrie. De volgende ochtend komt ze tot inkeer en uiteindelijk komt alles goed en is iedereen blij :-) …

De gilletjes, de uitroepjes, de gniffeltjes … hèèrlijk om de kleinsten zo te zien meeleven. Iederèèn word trouwens zonder probleem meegezogen in dat verhaaltje. Zogenaamd ‘klassiek’ poppentheater en wel van de allerbovenste plank; die plank waar ik niet aan kan :-) … Fantastisch!

 

ASCENSION
(Muziektheater Transparant)

Dit was een kompleet wacko ervaring … en een voorstelling in twee duidelijk afgescheiden delen.

In het eerste deel krijg je een VR-bril op de smikkel terwijl je op een redelijk comfortabele bureaustoel zit (die kan draaien, belangrijk!) en dan begint de (virtuele) reis. Slecht voor mensen met hoogtevrees want je zweeft ergens in de leegte in een industriëel gebouw en vandaar vlieg je naar een driehoekige tunnel die draait en flikkert en allerlei rare dingen doet … ruim om je heen kijken, en ook àchter je, is aan te raden maar niet teveel of je wordt misselijk. Ik heb echt een half uurtje  BINNENIN een science-fiction film gezeten … Pink Floyd meets Stanley Kubrick meets Frank Herbert meets George Lucas meets Kraftwerk meets de trap naar nergens … Wonderbaarlijk …

En dan kwam iemand je lief en stil zeggen dat de VR-bril àf mocht … en begon een totààl ander vervolg. Twee stemmen die door de Gasthuiskapel zwerven, zonder tekst of echt voorgeschreven melodie. Een zanger en een zangeres die door de kapel schrijden en een letter “ aaa “ laten weerklinken. Maar zo etherisch en hemels en bevreemdend … In mijn geval werkte de SF-ervaring nog wat na; dus ik sloot mijn ogen en luisterde gewoon. De klank en de echo of de galm in de Kapel deden me stilaan mediteren … tot de stem van de zangeres ècht te luid werd en ik mijn oortjes moest afstoppen. Maar dat laatste ligt aan mij en mijn tinitus :-) … niet aan de zangeres :-) !  Zeer bevreemdend en meditatief, en een aan te raden ervaring, vond ik; een passend einde van het weekend dat in het kader van de Kapel ècht bijna mystiek werd.

Blij en tevreden trokken wij huiswaarts om ons opstel te schrijven over onze schoolreis en aan ongs Ma te zeggen dat we de platte pistolets met kaas nu echt wel beu zijn - woeha!