Looking for Clues is een multidisciplinaire tentoonstelling met een focus op vijf opkomende kunstenaars die ofwel in België geboren werden, ofwel kiezen voor België als de plek om hun artistieke praktijk te ontwikkelen: Louise Delanghe (1994), Joke Derycke (1991), Thomas Renwart (1995), Valgerdur Sigurdardottir (1992), Clara Spilliaert (1993).
Aan de hand van het werk van vijf kunstenaars die gebruik maken van uiteenlopende media beoogt Looking for Clues een inkijk te geven in kwalitatieve, beloftevolle artistieke praktijken en actuele urgenties. De tentoonstelling mikt hierbij niet op een vanzelfsprekende verwantschap tussen de gekozen kunstwerken. Wat deze kunstenaars bindt is niet enkel het feit dat zij tot dezelfde generatie behoren, maar in de eerste plaats hun uitgesproken zin voor een hoogstpersoonlijke artistieke expressie, ongehinderd door heersende artistieke trends of de mogelijke verwachtingen van een publiek. Voor de deelnemende kunstenaars is kunst een evidentie, zelfs een noodzakelijkheid. De tentoonstelling met allemaal recent werk wil getuigen van de openlijke of subtiele diversiteit, veelzijdigheid en gedrevenheid die kunst kan bieden zowel naar vorm als naar inhoud.
Aan de hand van het werk van deze vijf kunstenaars, die gebruik maken van uiteenlopende media zoals schilderkunst, beeldhouwkunst, textielkunst, installaties en tekenkunst brengt de tentoonstelling als een momentopname een reeks eigenzinnige praktijken samen. De vraag die centraal staat, is hoe deze kunstwerken reageren wanneer ze worden gecombineerd met andere werken. Wat voor verhaal vertellen ze wanneer ze in relatie tot andere kunstenaars worden getoond? Waar vinden de kunstwerken elkaar en waar verschillen ze totaal?
Looking for Clues is een poging om de belangrijkste krachtlijnen en individuele artistieke zoektocht van elke kunstenaar te schetsen alsook om de gemeenschappelijke uitdagingen en gedeelde ideeën en thema’s die deze generatie kunstenaars bezighoudt in beeld te brengen: een interesse in vakmanschap, het bevragen van het artistieke medium, de dualiteit schoonheid en lelijkheid, schuld en onschuld, de ingewikkelde relatie tot overdaad, …
Kunstenaars fungeren als bijzondere barometers van maatschappelijke breuklijnen en tonen ons de weg naar een dieper begrip van onze menselijke kwetsbaarheid. In een tijd waarin oppervlakkig hypermoralisme de boventoon voert en nuance en complexe intenties, verlangens en overtuigingen vaak worden beschouwd als het veronachtzamen van verantwoordelijkheid en aansprakelijkheid, biedt kunst een getuigenis van onze verwarring en worsteling. Looking for Clues nodigt vooral uit om het talent en de artistieke keuzes van deze vijf kunstenaars te ontdekken en wil zo aandacht vragen voor de kunstenaars van de toekomst.
Louise Delanghe (°1994, Veurne) woont en werkt in Oostende. In 2017 behaalde ze haar masterdiploma in beeldende kunst met een specialisatie in grafisch ontwerp aan KASK Gent. Haar kunstwerken kunnen worden omschreven als complexe schilderijen met sterke (kunst)historische verwijzingen, tegelijkertijd stralen ze een zekere spontaniteit uit. In haar schilderijen zie je duidelijk de alledaagse handelingen en beslissingsmomenten van de kunstenaar. Je voelt bijna hoe haar elleboog zwaait en de borstel beweegt over het doek. Delanghe gebruikt verschillende lagen en opnieuw samengestelde figuren om een visuele diepgang te creëren, waarbij ze lijkt te spelen met abstractie terwijl ze haar eigen verhalen vertelt. Het resultaat is een boeiende balans tussen beeld en betekenis.
De schilderijen van Joke Derycke (°1991, Aarschot, woont en werkt in Aarschot) zijn doorwrochte fragmentarische composities vol uiteenlopende elementen en symbolen. In haar werken combineert ze kunsthistorische referenties en verwijzingen uit de populaire cultuur met invloeden van hedendaagse digitale media en persoonlijke verhalen. Voortdurend navigerend tussen traditie en innovatie, verleden en heden, vindt Joke Derycke inspiratie in talrijke bronnen. Figuren, dieren en objecten komen tot leven in een kleurrijk landschappelijk decor, terwijl bizarre situaties en vormen zich elders manifesteren op het doek. De overvloed aan details, de diversiteit in techniek en afwerking trekt de blik van de toeschouwer wordt naar verschillende delen van het werk. Net zoals beelden ons vandaag meer dan ooit versnipperd en vertekend bereiken en haast zelden nog eenduidig zijn, vragen ook haar gelaagde schilderijen om een gefocust, meervoudig kijken en een zorgvuldige lezing.
De praktijk van textielkunstenaar Thomas Renwart (°1995, ?, woont en werkt in Gent), tot voor kort bekend als Les Monseigneurs, staat in het teken van ambachtelijk vakmanschap. Afkomstig uit een familie van wevers, zet hij in feite de traditie voort van drie generaties vrouwen. Hij is gespecialiseerd in een damasttechniek, maar werkt ook met materialen als katoen, linnen en onbewerkt vlas. Renwarts werk, laverend tussen wandtapijt en schilderij, ontstaat vaak na een zeer arbeidsintensief process en is een combinatie van handwerk digitale technieken en machinewerk. Op visueel gebied verwijzen zijn poëtische werken naar diverse onderwerpen: de narcistentuin aan zijn atelier, zijn collectie gedroogde planten en vlinderpostzegels. Evenzeer haalt de kunstenaar inspiratie uit het voormalige huis van zijn grootmoeder, de uitdagingen van daten vandaag de dag, als uit de countrymuziek van Shania Twain en Miranda Lambert. Veel werk straalt een zekere nostalgie uit en een verlangen naar de onbevangen blik en kinderlijke naïviteit.
De Ijslandse kunstenares Valgerður Sigurðardóttir (°1992, Reykjavik, woont en werkt in Antwerpen) hanteert een intrigerende balans tussen zware materialen zoals beton, cement en keramiek, en een schijnbaar inhoudelijk luchtige stijl. Haar ontwapenende tekeningen en reliëfs dragen een zekere illustratieve en vaak cartooneske charme. Het resultaat oogt fris en naïef. Onder de eenvoudige verschijning schuilt echter een intrinsieke gelaagdheid. De in serie gepresenteerde keramische tegels verwijzen naar pagina's uit een stripverhaal, maar vertellen op geen enkele wijze een rechtlijnig verhaal. Vertrekkend vanuit een huiselijke titel spelen ze met een dunne lijn tussen wat behaaglijk en veilig voelt en dat wat wantrouwend en benauwend kan zijn. In Sigurðardóttirs kunst schuilt niet alleen mysterie, maar ook verwachting. Haar neutrale, universele beeldtaal prikkelt onze eigen verbeelding. Op die manier speelt ze een geraffineerd spel met onze diepgewortelde behoefte aan invulling, betekenis en interpretatie.
Clara Spilliaert (°1993, Tokio, woont en werkt in Gent) verhuisde in 2009 van Japan naar België en studeerde eerst tekenkunst en later keramiek aan LUCA School of Arts te Gent. Na 7 jaar zeer intensief dagboeken te hebben getekend, verkent Spilliaert verschillende media zoals video, animatie, muurschildering en sculptuur. Haar werken komen vaak voort uit een observatie van culturele verschijnselen en getuigen van een interesse in geschiedenis, mythologie, natuur en seksualiteit. Hoewel haar werken steevast een intiem en persoonlijk karakter hebben, realiseert ze ook grootschalige projecten en in situ installaties. In recent werk “Hairy Tale” stelt ze de menselijke relatie tot de natuur in vraag via metaforen en onderzoekt ze de analogie tussen onze omgang met ons lichaamshaar en tuinen.
Tekst: Koen Leemans, curator tentoonstelling
