Koen is al jarenlang trouwe bezoeker van ons Boze Wolffestival. Als Gouden Tickethouder kruipt hij in zijn pen en laat hij weten wat hij van de voorstellingen vond. Liesbet is al jarenlang Boze Wolfvrijwilliger, zij zet zich achter haar camera en maakt een fotoverslag.
Kan jij je vinden in hun verslag? Laat het onderaan weten in een reactie!

DIORAMA
(ongeveer 30’)
Hanafabuki (BEL)

Het verhaal over de zon die op een dag vierkant is bij het opkomen en de onsteltenis bij alle dieren … verteld via een kijkdoos zowat een A3 groot waarbij de kartonnen decortjes en figuurtjes om ter schattigst zijn. De dieren schuiven door het landschap en stellen zich vragen. Soms worden de vragen beantwoord, soms is het wachten tot de volgende dag. Inventief en simpel geluid dat door de twee theater-makers via een kazoo, een lokfluitje, een mini-gitaar, of andere allerlei kermistoestanden perfect aansluit. Echt schattig en “cute“ en de clou is super-grappig … Een aanrader!

 

OP HOOP VAN LEVEN
(ongeveer 50’)
Theater Tieret (BEL)

Een acteur speelt zoon Mark; de poppenspeler wringt zijn hand ìn, en zijn lijf àchter vader Jaak, de verpleegster en de buren Georgette & Gilbert … De mamma is onlangs overleden en de pappa is depressief en verdrietig; de zoon snapt het niet dat zijn Pa niet naar een service-flat wil en aan zijn luchtballon knoeit in zijn atelier, maar op het eind komt alles goed en vliegen ze met de luchtballon naar waar het hoort en tussendoor is Georgette terecht een keer flink uitgescheten. Een magnifiek vertelsel over liefde, de liefde van een oude man voor zijn overleden vrouw, van een zoon voor zijn vader, van een vader voor zijn zoon. Het wederzijdse onbegrip, het goed-willen-doen, het stommelings voorbijkijken, … de sterretjes in de hemel, de blije en mooie herinneringen, de vuile was en de medicamenten die niet worden genomen. En uiteindelijk het inzien … 

Misschien een cliché-verhaal, maar zò mooi gebracht, met frisse humor en zo juist getypeerd; en vooral … zeer ontroerend. Ik ben met natte oogjes de zaal uitgegaan. 

 

VROUW OF VOS
(ongeveer 1 hr 10’)
Ulrike Quade Company (NLD)

Op het grote podium schuiven grote geometrische vormen rond die dan eens een kader, dan een huis of een kast zijn, en de hele tijd ook als projectiescherm dienen voor de drie projectoren. Een man vertelt en een vrouw zingt het verhaal van een vrouw die blijkbaar veranderd is in een vos; de twee poppen zijn de man die zijn vrouw in de vos zag veranderen en de vos in kwestie. Er komen ook nog kleine vosjes van, na een suggestieve scene met de vossen-pop. In het boekje lees ik dat dit een samensmelting is van tekst, poppenspel, animatie, beeldende kunst, muziek en zang. Dat zal dan wel zijn, maar ik denk dat ik er te dom voor ben: “het kwam helemaal niet binnen“ en ik was eerlijk een  beetje blij wanneer het gedààn was. Niets voor mij. Maar alle respect voor de auteurs en acteurs en vooral ook voor de makers van de projectiebeelden en de geluidsband … Maar zoals gezegd, ik ben er waarschijnlijk te dom voor :-) …

 

DISTORT THE BODY
(ongeveer 20’)
Gedachtegang / Theater FroeFroe (BEL)

In de Kapel staat een studio-achtergrond met wit papier, uitgerold tot zowat 3 meter op de vloer. Daarop twee witte rechthoekige blokken waarvan het rechtstaande blok een dame verbergt die eerst haar armen, dan haar benen en dan haar hele zelf toont. Op de grond liggen er een hoopje zitzak-achtige dingen, heel gewatteerd, warm en zacht. En  met die rare zachte dikke dingen tovert ze zichzelf langzaam om in een madam met modieuze super-dikke billen, een Michelin-Madammeke met vèèl te grote borsten, een  supersterke macho-ajuin op pootjes en zo nog wat andere dingen. Om dan, na een twintigtal minuten toch wel zeer gymnastisch over het witte achtergrond-papier te schrijden, wervelen, schuiven, radslagen en flipfloppen, hand- en teen-standen, liggen, zitten, staan en hangen … met de zitzak-dingens te verdwijnen achter de achtergrond …

Volgens het boekje heeft dat alles te maken met genderverwachtingen maar ik vond het vooral leuk, grappig, mooi, gestileerd, net traag genoeg, en biezonder acrobatisch en warm uitgevoerd. Geen natte oogjes, maar wel een glimlach die mijn  kaken pijn deed, zo breed was ‘t ie … Mooi!

 

THE PAVILION
Marcelle Hudon & Maxime Rioux (CAN)

Dit is eerder een installatie dan een voorstelling … Een zestal figuurtjes, elk zowat een centimeter of 30 groot, zijn verbonden met luidsprekertjes, lampjes, allerlei electrische en electronische dingsigheidjes, en draadjes … Al die draadjes lopen naar een desk waar de Kunstenaar / Uitvoerder via een laptop en een reeks duur uitziende knopjes, die luidspekertjes en toestanden laat lawaai maken waardoor die figuurtjes beginnen te bewegen en - dankzij de lampjes - schaduwen werpen … Mooi, leuk, erg lief en schattig, maar van de beloofde interactie met het publiek (in dit geval in meerderheid een bende 8-9-jarigen) heb ik weinig gemerkt. Leuk om zien & horen, maar ook niet meer dan dat, vond ik.

 

 

DE VROUW DIE ZICH VERSLIKTE IN HAAR ONDERGOED (E.A. ONWAARSCHIJNLIJKHEDEN)
(ongeveer 1 hr)
De Maan (BEL)

Fantasmagorisch en andere superlatieven :-) … Kinderstemmetjes vertellen wat ze zien, wat ze fantaseren of wat ze zich voorstellen. De acteurs vinden allerlei troep en rotzooi op hun podium waarmee ze uitbeelden wat de stemmetjes vertellen. Of ze tonen iets en de kinderstemmetjes fantaseren er op los wàt dat wel zou kunnen zijn. Inbegrepen de heerlijk absurdistische en kompleet losgeslagen fantasie van die kinderen … Een grijze blok mousse is een auto, een hoop dozen en houten blokken is een stad, een hoepel wordt de zon, en zo verder. En de kinderlijke fantasie vertelt dan ook verhalen die gebeuren in die stad of met die auto. Vandaar de titel: ergens is er een waslijn en daar hangt ondergoed aan en de wind waait en de mevrouw krijgt haar onderbroek in haar mond en ze verslikt zich en … en … en … Zo wervelend onwaarschijnlijk de kinderfantasie verder kabbelt, zo ook de acteurs en de rotzooi op het podium. Dat allemaal samengebracht met een creatieve soundtrack en simpele maar effectieve belichting, mooi. En de eind-sequens is sùper-leuk: de beide acteurs trekken om beurten met wat van de spullen de zaal in en nemen een paar keer een kind mee op het podium. Daar mogen die kindjes lekker alles op elkaar stapelen of uit elkaar halen en er hun eigen fantasie op botvieren en dat deden ze eerst met een ietwat ingehouden enthousiasme maar dan met duidelijk plezier en ze trokken zich gene ene dingskens aan van het publiek in de zaal. Prachtig.

Er zit trouwens ook veel humor in deze voorstelling en het minderjarige gedeelte van het publiek kon daar luidkeels mee lachen. De meerderjarigen zaten ook dikwijls te gniffelen. En de staande ovatie die Greet en Salomé mochten ontvangen was naar mijn gedacht meer dan verdiend. De moeite om u te verleggen vind ik!

 

 

OVER // HERE
(ongeveer 1 hr)
Collectief Overhere (BEL)

Dit vind ik een beetje een moeilijke: leuk, mooi, inventief en zo, maar met momenten zat de timing echt niet goed … Ik dènk dat het erover gaat dat men een grote raket aan het bouwen is aan de rechterkant in de coulissen en dat de vrije natuur daar de dupe van is. Allerlei personages passeren de revue terwijl enkele mini-plantjes proberen te groeien. De boer ziet dat en komt kwaad het onkruid uittrekken; de ontsnapte gevangene wordt verrast door het alarm-systeem; de ingenieur is trots en wil op de foto; de brave werkman moet er hèèl erg veel moeite voor doen de buis aan de juiste kant te krijgen zonder de verlichtingspaal stuk te maken; de oude dame ziet het mooie plantje groeien; etcetera … En op het eind (denk ik!) gaan ze met zijn allen de raket in en verdwijnen onder luid motorengebrul. Enkel de oude dame blijft achter en de natuur gaat terug zijn gang en tiert welig … 

Het leek me dat er links en rechts enkele technische mankementjes waren (met o.a. de bijna-onzichtbare vis-draadjes), maar dat was niet echt een onoverkomelijk probleem. Dat enkele keren de hele dynamiek compleet stil viel, vond ik wel erg vervelend. Met vier acteurs beelden ze een stuk of tien personages uit en tussendoor moet er wel erg dikwijls van kledij gewisseld worden. Er moet daarenboven af en toe aan die draadjes worden getrokken of moet er een beetje waternevel verspreid worden en dat ging niet zo vlot; zodat het verschillende keren ettelijke lànge seconden duurt vooraleer de voorstelling verder gaat … Okee dat je als publiek even moet wachten, maar het is niet zo okee dat je dan de indruk krijgt gewoon stil te zitten want het is blijkbaar effe pauze … Pas op, ik heb er wel plezier aan gehad, maar ik had de indruk dat het nog niet echt helemaal àf was. 

 

 

I THINK WE NEED TO TALK
(ongeveer 1 hr)
Collectief Elan(d) & Manoeuvre (BEL)

Dit hangt dicht bij het ongelooflijke aan :-) … Fluo-roze wol all over te place, niet te doen. Als ik het goed gelezen heb is er meer dan 3,6 KILOMETER van het spul in deze voorstelling gekropen, maar ik zou er niet van verschieten als het tien keer meer was! 

Op de vloer van de Gasthuiskapel zijn twee “kamertjes“ aangeduid met - wat dacht je! - fluo-roze wollen draaddingens; je mag in dat kamertje gaan staan of zitten en dan gaat het deurtje toe. Twee acteurs met een raar ding op hun kop komen rond tsjokken; het hoofddeksel verbergt hun gezicht en doet hen op een raar beest lijken, dat hoofd komt uitgebreid de bezoekers inspecteren … en dan gebeuren er allerlei gekke dingen met fluo-roze wollen ballen. Alsmaar groter en groter. Ze moeten op volgorde komen. De acteurs worden zelf roze ballen. De roze draad wordt — lètterlijk! — door het publiek geweven, van de ene kant van de ruimte naar de andere en terug tot tientallen meters fluo-roze wol door ieders handen gaan en terug in de coulissen verdwijnen. Tussendoor wordt een tiener de telefoon ontnomen omdat ze de draad moet mee door-voeren (hilariteit). Er valt allerlei pluizigs uit de lucht, er wordt met de pluizebollen gegooid, het wordt een pluize-bollen-gevecht tussen kamer 1 en kamer 2 waarbij de jeugd zich dànig interactief weet op te stellen. Pluizebollen vliegen door de hèle Gasthuiskapel tot ze langzaamaan weer worden verzameld. En dan is daar die wollen draad weer die opnieuw door het hele publiek gevoerd wordt; en net als je denkt dat dat meer van hetzelfde is, zie je en voel je dat dèze draad alsmaar dikker wordt, en dikker, en dikker tot het een hele stevige wollen gebreide worst wordt die je maar met moeite opgehoffen krijgt naar je buur toe. En dan komt er nog een mèga-grote fluo-roze wollen bal tevoorschijn, en een zilveren kubus!

Ik vond dit uitermate boeiend van begin tot eind! Het gaat trààg, er word niks gezegd, er is slechts een schitterende geluids-omgeving, die twee rare figuren, het publiek en natuurlijk vèèl fluo-roze wol. Maar je wordt vanaf het eerste moment zelf mee IN de voorstelling getrokken, letterlijk en figuurlijk, en alles blijft ondanks de herhaling, uitermate fascinerend. Indien dit in jouw buurt langskomt, moet je echt gaan kijken :-) … Zwààr de moeite voor jong en oud! Voor mij persoonlijk is dit tot hiertoe het hoogtepunt :-) …

 

 

ALICE IN RANDOMLAND
(ongeveer 50’)
Dinsdag.Org (BEL)

Zoals al wel eens meer gezegd: ik ben niet de slimste. Ik kan me dus niet vinden in het mooie ronkende verhaal dat in het boekje staat, maar potvolkoffie, was me dit een belevenis! De megagrote cursor tikt de zoekbalk aan en schuift de gordijnen open zodat we kunnen inloggen. En we maken kennis met Algo Rythmus die alles weet of kan vinden, met hoofdpersonage Alice die zowat op of in  het internet lèèft, en met Nieuwe Map, Draaiende Zandloper en Prullebakje … Wat volgt is bijna een uur lang van grappige parodieën, sluikse Windows-verwijzingen, heerlijke Joetjoep-clips, vliegende vensters met telkens een ander - euh? - perspectief en drie acteurs die prima worden gesteund door de licht- en de klank-technici. Mij deed het wat nadenken over identiteit en oppervlakkigheid, maar je kan er evengoed een pastiche of een nieuwe versie 1984 in zien als je wil. Boeiend, frivool, grappig, en zelfs spannend vond ik het. Maar zeker de moeite waard om even een omweg voor te maken. Ga dat zien :-) … 

 

SOLITA
(ongeveer 30’)
Cirkanto (BEL)

Een - blijkbaar dakloze - dame komt aangewandeld met haar karretje rotzooi en een grote zak prullen. En een trekzak. Na veel zuchten en blazen en rondzoeken kan ze zich neerzetten op haar kampeerstoeltje dat over de schouder hing. De grote verhuis-zak blijkt vol te zitten met krantepapier, maar ze tovert er wel haar lange slordige haren mee in een wrong en ze tovert allerlei grappigs uit de zak. Ook heel veel proppen papier en vooral, na wat knoeien en leuteren, een lief papieren mannetje. Dat mannetje ruimt de proppen papier op, speelt mee op de accordeon, gaat aan het dansen, gaat koorddansen en trapeze springen, speelt mee in een orkest en bezorgt onze dame in elk geval blijkbaar veel plezier. En wat er allemaal in dat karretje rotzooi en die zak prullen zit, verbazend :-) … Tot het feestje gedaan is en de dame zich een extra-grote krant uit de zak tovert om onder te gaan slapen. En dan worden we zachtjes aangemaand om hèèl stilletjes de zaal te verlaten en haar te laten slapen … Schitterend, lief, cute, … en voor de volwassenen misschien een beetje wrang.

OEFO
(ongeveer 45’)
Theater FroeFroe (BEL)

Ne mens, ge wilt niet weten hoe lastig het leven van een robotje is! Nou moe! Robotje 1 komt ergens aan op een planeet en gaat op verkenning. Wat hij doet en hoe dat klinkt is op zich al grappig en vermakelijk: er hangen enkele synthesizers, stemvervormers en zelfs een echte theremin aan de geluidsmix. Robotje 2 komt ook aan gevlogen: hij moet even een sanitaire stop doen. Maar hij (zij?) is een brààf robotje en heeft zijn wc-papier mee gebracht. Maar zijn ufootje kan niet wachten en vertrekt zonder hem (haar?) … Om een lang verhaal een klein beetje korter te maken … Robotje 1 en 2 worden maatjes; er is een stout monster op die planeet; dat stoute monster heeft een transformatie-masjien en het monster kruipt in het lichaam van robotje 2 en viceversa. 1 wordt natuurlijk zwaar bedrogen door wie hij zijn maatje denkt te zijn, er volgen ware achtervolgingen en allerlei avonturen, maar uiteindelijk krijgt 1 door dat het nu-kleine-monstertje eigenlijk zijn maatje is en ze leefden nog lang en gelukkig :-) …

Er wordt met fietsen rondgedold, de kinderen mogen mee achtervolgen, het klinkt allemaal zwoel okee, en het is wonderbaarlijk wat je met enkele windmachines en een paar opblaaspoppen kan doen! Ik heb wel heel veel medelij met de dame die als chinese vrijwilliger met de fiets moest rondtoeren en de clou van de voorstelling niet kon zien omdat ze onder een uit-geblazen monster zat. Hint: niet vrijwilligen :-) … maar wel zeker gaan kijken!

 

CONTROL FREAK
(ongeveer 1 hr 10’)
Kulu Orr (ISR)

Dit moet je gaan bekijken om het te geloven … 

1 meneer op het podium; jasje met rare dingen; video-projectie; een paar echt-weirde dingen die op dat podium klaar staan; gortdroge humor. Meneer heeft een beetje last van mysofobie en heeft dus de nodige latex handschoenen en desinfecterende sprays onmiddellijk bij de hand. Wat later wel echt handig zal blijken te zijn … En dan begint het spel.

Aankondigingen worden gedaan via de WalkMan (jawèl!) aan de microfoon, er wordt wat uitleg gegeven, de computer moet heropgestart en zoverder. En De Meneer gaat dan aan het muziek-maken. Vooral met jongleer-ballen die op allerlei oppervlakken terugbotsen. Om even op de zaken vooruit te lopen: later in de voorstelling krijgen we een zeer grondige uitleg van hoe hij dat allemaal flikt, incluis electronische schema’s - woeha! - en gebruiksaanwijzingen. Maar het komt er op neer dat hij via zijn rare vestje, zijn pet, en nog een hoop andere dingen, de heleboel electronisch controleert. Zo gaat het zaallicht aan en uit als hij zijn vinger over een strip op zijn vest schuift en gaan de computer-gestuurde klanken klinken als hij op een sensor duwt. En … UITERAARD … heeft hij een “loop“-pedaal! Met de jongleerballen tokkellen op het doosje tot het goed klinkt, DUW; nu even de klank veranderen en met de jongleerballen een rare kubus aanvallen, DUW; met de microfoon klooien, DUW; en zovoorts. Ik wil niet wèten hoe lang het geduurd zal hebben vooraleer alles juist zat, en ik wil zèker niet weten wat hij zou doen als de stroom uitvalt, maar het resultaat is fantasmagorisch :-) … Echt dikke fùn! En dan word er een vrijwilliger uit het publiek gevraagd … mijn buurman was iets tè enthousiast naar mijn goesting, een lawaaierig halfdronken betweterig ventje met een lange baard en een hairbun wegens kale plekken wegsteken, maar allà. En die kerel moet de hele technische santeboetiek voorlezen … bij tijd en wijle hemeltergend, maar De Meneer weet het mooi op te vangen en we raken erdoor. En dan krijgen we les! Op het scherm kunnen we zien wat we wanneer moeten doen. Natuurlijk loopt dat in de sossiessen, maar De Meneer weet ook dat op te vangen en te verbeteren zodat wij - het ganse publiek nu - in de handen klappen zoals het moet. En in een volgend nummer worden een stuk of 5 vrijwilligers op het podium gezet met een zotte hoed op hun hoofd, waar ze per instrcutie van De Meneer aan de linker- of rechterkant op moeten kloppen.

En het WERKT!

Er wordt geklopt en gewreven, en het wordt uiteindelijk 1 mooi samenklinkend stuk muziek! Later moet De Meneer zich in een electro-pakje heisen en heeft dan een grappig interludium klaar. De schermen slaken humor-kreten, de luidsprekers gillen mooie kleuren en het is niet alleen mega-grappig, het is ook zwaar indrukwekkend: wat je met technologie kan doen!

Als dit bij u in de buurt langskomt, MOET u dat gaan zien :-) … al was het maar om de verlammende verbazing die u zal ondervinden …

 

REGENBOOG
(23’)
WALDEINSAMKEIT
(14’)

Benjamin Verdonck, Lucas Van Haesbroeck, Toneelhuis (BEL)

Zoals de artiest het zelf uitdrukt: dit zijn twee “kijkkasten“ die hij handmatig “bedient“ op de tonen van een opgenomen soundtrack. Stel je een overmaatse TV-kast voor in grenen hout, waar aan de linkerzijde een massale hoeveelheid touwtjes hangt. Met die touwtjes kan de artiest dan panelen bewegen binnen in de kijkkast … Ik wist niet dat abstract figuren-theater kon bestaan, maar dit IS abstract :-) …

In kijkkast Regenboog krijgen we alle tinten grijs te zien in rechthoekige vlakken die horizontaal door de kast bewegen, langzaam schuiven, veranderen naar donkerder of lichter grijs, of soms zelfs zwart. Af en toe is er een bijna-wit lijntje dat door het kijkvenster schuift. Het klinkt misschien saai en vervelend, maar het blijft interessant en nèt wanneer je zou denken dat het nu wel genoeg is geweest, verandert het licht en komt er een heel klein beetje kleur in de vlakken. Haal uw oude cursus kleurenleer uit de kast: er wordt subtractief en additief met gekleurd licht getoverd en de rechthoeken blijven boeiend bewegen door het kijkvenster. Het schuift van links naar rechts naar links en omgekeerd, en doordat het zo donker is ben je helemaal de derde dimensie kwijt. Voeg dit alles samen met een al even abstracte soundtrack, en jawèl, dit zijn 23 minuten van bewondering. Ik vond het sùper!

En dan is het even met de transpallet goochelen om de tweede kijkkast in het midden te zetten … Waldeinsamkeit lijkt eerst meer van hetzelfde en je denkt dat je dit nu wel al gezien hebt. Edoch, wij dwalen. Eenzelfde insteek met bewegende geometrische vlakken, dat wel, maar nu bewegen ze ook verticaal. Veel vaalgroen en donkergrijs, af en toe een streep oker, en niet alleen rechthoeken die door het beeld schuiven,, af en toe zijn er echte kaders te zien, en zelfs driehoeken. Met opnieuw een magistrale electro-geluidsband. Het gaat over de grootsheid van de natuur versus de nietigheid van ons bestaan, en ik kan er in komen deze keer :-) … en ongelooflijk maar waar, het eindigt met een helemààl-niet-geometrische maar zeer-organische rode vorm die langzaam uitdooft naar zwart.

Ik vond het persoonlijk schitterend; maar als u de vliegende sijskens krijgt van abstracte kunst, blijf dan beter thuis.

KLEIN EPOS
(ongeveer 1 hr)
Theater FroeFroe (BEL)

Spijtig genoeg waren de teksten niet altijd even verstaanbaar, want dit is een stuk met een boodschap, maar ook zonder iets te horen is dit een omweg waard! Het hoofdpersonage heeft blijkbaar last van niet-normaal zijn, of van niet-aan-de-norm-voldoen, of hij is niet goed genoeg of … Wat volgt is een helse reis — door zijn onderbewuste? — vol met mega-grote insecten. Prachtige kostuums, fantastische (live-)muziek en -soundeffecten, verrassingen bij elke nieuwe scene. Eerst denk je dat je in The Cuckoo’s Nest zit, dan maak je kennis met de wraakzuchtige houtwormen, je wordt aangerand door een mega-mug, verzorgd door een kever, achternagezeten door lieveheersbeestjes, bedreigd door een vuurvlieg enzoverder. Dit allemaal bezegend met die prachtige poppen en/of kostuums en de virtuositeit van de spelers van FroeFroe, een kwaliteitslabel op zichzelf. Let wel: als je kroost wat te jong is of ècht schrik heeft van monsters, zich beter onthouden! Want het ziet er allemaal zò echt uit dat ik nu al schrik krijg voor mijn nachtmerrie straks … 

DOWN THE RABBIT HOLE
(ongeveer 50’)
Benjamin Verdonck (BEL)

Zoals wellicht velen met mij dachten “alwèèr zo een kijkkast! Meer van hetzelfde en zo làng? Pft …“  (zie hoger Regenboog & Waldeinsamkeit) Edoch, wij dwaalden. Yup, het was opnieuw een kijkkast die volgens exact dezelfde principes werkt, touwtjes en lichtjes incluis. Maar dit exemplaar was wel een formaatje gròter, en deze keer deden ook de zij-panelen en de bovenkant mee in de voorstelling. Alles begint met een vijftal minuten audio-only waarbij een indrukwekkend geluidslandschap geweven word door de livemuzikant met zijn synthesizer, piepjes, cassetes en allerlei truken van de foor. Je waant je stilaan in een donker dreigend bos tijdens een onweer, en er was zelfs nog niks te zien! En dan begint een  - opnieuw abstract -  verhaal in verschillende hoofdstukjes. Er zijn nu ook driehoeken, de zijpanelen worden ondeelbaar onderdeel van het geheel, er zijn ruiten, er is kleur, er wordt prachtig met licht gespeeld zodat je zelfs gelijnde degradés krijgt, en het bovenste paneel wordt ook deel van het beeld. En er is zelfs een organische ronde vorm die via rechte panelen wordt tevoorschijn getoverd. De verschillende ‘hoofdstukjes’ baden telkens in een ander kleurpalet en een andere geluidsomkadering en het blijft boeien. Enfin, voor mij toch … 

Een andere mede-golden-ticket toeschouwer bekende achteraf dat het zò relaxerend was, dat ze was ingedommeld :-) … Ik vond dat een compliment voor de artiest: misschien vind men het saai, maar dan toch niet enerverend :-) … Ik raad iedereen aan om eens langs te gaan indien / wanneer een van die kijkkasten in uw buurt rondhost. De moeite!

 

ELIZA UNCANNY LOVE
(ongeveer 1 hr 10’)
Meinhardt & Krauss (DEU)

Een 21ste eeuwse versie van het Pygmalion-verhaal. Dit keer met een dame die voor geluid, muziek, zang en tekst zorgt vanop de linkerkant, en de acteur die stilzwijgend de mime prachtig beeldt. Het begint met de acteur die met een grote bal klei zijn gezicht namaakt en met een verwarmd vel plastic zijn onderbeen en dijbeen vormgeeft. Dan komen er robot-delen aan te pas. Eerst een wit been dat computergestuurd de teenbewegingen en knie- en enkel-plooien van de acteur volgt, of viceversa? Dan dito met een arm, een tweede been, een tweede arm en uiteindelijk ook een - euh? - kop. Hoofd. Gezicht. Smoel? Het contrast tussen de donkerblauwe yukata en losse broek van de acteur en de witte robot-onderdelen zorgen voor een mooie spanning en het wordt (naar mijn goesting) ècht mooi wanneer hij zijn arm of been ontbloot en zijn eigen witte ledematen laat dansen met het witte plastic robot-onderdeel. De robot-ledematen zijn daarenboven ultra-vernuftig: teentjes en vingetjes bewegen elk apart, het hoofd kan spreken en lippen en ogen bewegen, kan zelfs met de ogen knipperen … allemaal technisch zèèr knap gedaan. De stemvervormingen, piepjes, muziekjes en klanken die door de dame aan de linkerkant worden geproduceerd tonen ook blijk van vernuft en onderlegdheid, … maar het kon me allemaal niet echt boeien of ràken. Laat staan emotioneren. Bewondering, daar niet van, maar het kwam niet echt binnen bij mij. En wanneer je via projectie de verschillende “acts 1-2-3 …“ al projecterend aankondigt, maar de bijhorende uitleg & zang is kompleet onverstaanbaar, hmpf … dan word het echt wel moeilijk om het verhaal te duiden. Sjans dat ik het boekje gelezen had en sjans dat ik mijn Griekse mythologie nog ietwat kende van in het middelbaar :-) …

Ik bewonder de technische vernuftigheid van die robot-dingen en de mooie mime van de acteur, maar ik denk met enige irritatie terug aan de klank en het arty-farty gedoe. Voor mij hoeft geen tweede keer …

MAN STRIKES BACK
(ongeveer 45’)
Post Uit Hessdalen (BEL)

Absurd. Zo zou ik het wel durven noemen. Je komt binnen en er staat een meneer klaar in korte broek en T-Shirt, en een stuk of 5 driehoekige houten kistjes staan kriskras op het speelveld. Er is ook een drumstel te zien aan de eindkant van dat speelveld. En de meneer heeft enkele ballen vast. En dan begint het spelletje: hij gooit een bal tegen een van die kistjes en dat geeft een “bonk“ … hij gooit een bal die van het ene kistje naar het andere botst, en dus twèè keer “bonk“ … en zo verder: de balletjes van het ene naar het andere kistje doen jumpen dankzij de zorgvuldig opgestelde driehoeksverhoudingen doet een ritme ontstaan en de drummer doet maar al te graag mee. Drummer en ballenjongleur gaan verder en verder en er ontstaat eigenlijk een liedje … Het bouwt zich verder op en er komt een mooie climax. Tijd voor een tweede probeersel en de kistjes worden allemaal verzet in andere posities. Blijkt dat die kistjes ook een synth aansturen die dus een andere klank dan “boenk“ kan geven, en we spelen verder … verbazing en bewondering alom en ook de allerkleinsten vinden het mega-geestig :-) … De interactie tussen de drums en de ballen, of de ballengooier, werkt hypnotiserend en je begint onbewust mee te tappen met de voet … we amuzeren ons te pletter want dit is echt leuk! Maar dan beginnen die kistjes plots hun eigen goestingske te gaan doen! Ze blijven helemààl niet staan waar de gooier ze zeer precies gezet heeft voor het volgende liedje, neen, ze doen hun eigen zinnetje! Na enig geprobeer geven drummer en gooier het op en kijken ze het maar aan: de kistjes die hun eigen choreografie dansen, in het rijtje gaan staan, 1 kistje dat blijkbaar de domme is en alles net-verkeerd doet, … en dan proberen ze het maar te be-drummen en te be-ballengooien zoals de kistjes het zelf willen. Mega-leuk, super-grappig en zwaar de moeite zou ik durven zeggen. Ik heb genòten!

HAMERMANS
(ongeveer 25’)
Theater FroeFroe (BEL)

Het hoeft niet altijd ingewikkeld, duur of raar te zijn. Simpel kan ook. En kort en goed is volgens mij op Hamermans van toepassing … Meneer de schrijnwerker komt op met zijn gereedschapskist en zijn riem met hamers. Die hamers zijn precies slechtgezind, want ze werken hem tegen en hij gooit ze allemaal in een kist houtblokken. En uit die blokken komt dan een hamer-figuurtje tevoorschijn dat gaat rondhuppelen en springen en er in slaagt bij de gereedschapskist te geraken. In die kist zit een mevrouwtje verfborstel, maar die kan er pas uit nadat de schrijnwerker zelve wat hulp heeft geboden om het hangslot open te doen. Grappige interactie tussen mevrouwtje verfborstel en meneertje hamer; mevrouwtje stout, meneertje beetje boos, mevrouwtje droef, meneertje alleen … en peuter-potlood komt op het einde “einde“ schrijven op het klembord van de schrijnwerker. Mooi, lief, grappig, pretentieloos, en vooral leuk! Daar was jong èn oud het over eens! Aanrader!