In een wereld die voortdurend verandert zoeken we naar houvast. Hoe gaan we om met het oncontroleerbare? We grijpen terug naar rituelen, uit geloof in iets groters dan onszelf. Rituelen zijn cyclisch. Vaak betekenen ze een overgang naar iets nieuws, soms geven ze een grens aan. Ze dragen kracht en schoonheid in zich, maar hebben af en toe ook een scherp randje of een donkere kant. Sommige verbinden, andere verdelen. Ze kunnen collectief beleefd worden, maar ook verborgen blijven – intiem, geheim, alleen voor wie ze kent.

Een groep jongeren creëert nieuwe rituelen in beweging, in herhaling, in samenzijn. Structuren worden doorbroken, nieuwe worden gevormd. Ze creëren een taal zonder woorden, vol symboliek en overgave. Een opeenvolging van handelingen die ooit betekenis had, verliest zijn doel in herhaling en belandt in absurditeit. We zoeken naar controle, maar verliezen onszelf in de beweging.

In Ouroboros zijn bewegingen dynamisch en expressief, soms groot, soms klein. Tussen chaos en orde zie je een dans die zichzelf onderbreekt, een gebaar dat nergens toe leidt, een zoektocht naar betekenis in het onbekende. Of is het juist in de herhaling en de chaos dat iets nieuws tot leven komt?